Οι ηπατίτιδες (A, B, C, D, E) είναι ιογενείς λοιμώξεις που προσβάλλουν το ήπαρ και προκαλούν οξείες και χρόνιες λοιμώξεις του οργάνου. Τα χαρακτηριστικά της οξείας ηπατίτιδας είναι κοινά για όλους τους ιούς και είναι τα εξής:

• Πολύ αυξημένες τρανσαμινάσες (ηπατικά ένζυμα AST, ALT) > 1000 IU/ml
  
  
• Συμπτώματα: δεκατική πυρετική κίνηση, καταβολή – ανορεξία, αίσθημα βάρους στο ήπαρ, ίκτερος (κιτρίνη χροιά, πιο ορατή στους επιπεφυκότες των οφθαλμών), υπέρχρωση ούρων, αποχρωματισμός κοπράνων

• Ηπατίτιδα Α
  
    H ηπατίτιδα Α οφείλεται στον ιό Ηπατίτιδας Α (HAV) και μεταδίδεται μέσω της κοπρανο - στοματικής οδού. Μπορεί να μεταδοθεί από κατανάλωση νερού ή τροφής μολυσμένων με τον ιό. Ο ιός αποβάλλεται στα κόπρανα και μπορεί να μολύνει νερό και τροφές (όπως συχνά όστρακα) σε συνθήκες κακής υγιεινής. Η ηπατίτιδα εκδηλώνεται 2 – 6 εβδομάδες μετά τη μόλυνση με τον ιό. Τα συμπτώματα είναι αυτά της οξείας ηπατίτιδας αλλά και διάρροια. Δεν μεταπίπτει σε χρονιότητα, υπάρχει όμως μικρή πιθανότητα κεραυνοβόλου ηπατίτιδας – οξείας ηπατικής ανεπάρκειας. Μετά από λίγες εβδομάδες η νόσος αποδράμει. Διαγιγνώσκεται εργαστηριακά με αυξημένες τρανσαμινάσες και θετικά αντισώματα IgM έναντι του HAV. Δεν υπάρχει διαθέσιμη  θεραπεία, η αγωγή είναι υποστηρικτική. Η πρόληψη είναι δυνατή με το διαθέσιμο εμβόλιο.
  
  

1. Ηπατίτιδα Β
   
     Η ηπατίτιδα Β είναι η συχνότερη όλων. Ο ιός HBV μεταδίδεται από τη μητέρα στο νεογνό (περιγεννητική μετάδοση), με τη σεξουαλική επαφή με ασθενή που πάσχει, καθώς και με έκθεση σε αίμα πάσχοντα (μετάγγιση, ατύχημα με βελόνη, κοινή ενδοφλέβια χρήση). Μπορεί να διαδράμει ασυμπτωματική ή να εμφανίσει τα τυπικά συμπτώματα της οξείας ηπατίτιδας που περιγράφηκαν πιο πάνω 30 – 60 ημέρες μετά την έκθεση. Εκτός από τα συνήθη συμπτώματα, η οξεία ηπατίτιδα Β μπορεί να εκδηλωθεί επίσης με εξάνθημα, αρθρίτιδα, αγγειΐτιδα ή σπειραματονεφρίτιδα. Σπάνια εκδηλώνεται ως οξεία κεραυνοβόλος ηπατίτιδα που μπορεί να είναι θανατηφόρα. Στις λοιπές περιπτώσεις είναι αυτοϊώμενη νόσος, υπάρχει όμως πιθανότητα μετάπτωσης σε χρονιότητα. Διαγιγνώσκεται με την ανίχνευση του αντιγόνου της επιφανείας (HBsAg), ή αντισωμάτων έναντι του πυρήνα (anti - HB core), ή του γενετικού υλικού του ιού στο αίμα (HBV DNA).
   
     Με τη μετάπτωση σε χρόνια λοίμωξη, αρχίζει μια χρόνια φλεγμονή στο ήπαρ, που οδηγεί μετά από χρόνια σε κίρρωση ήπατος και σπανιότερα σε καρκίνο ήπατος. Η εξέλιξη αυτή προλαμβάνεται με τη σωστή παρακολούθηση του ασθενή και την έναρξη θεραπείας. Οι διαθέσιμες σήμερα θεραπείες ελέγχουν αποτελεσματικά τον πολλαπλασιασμό του ιού, δυστυχώς όμως δεν πετυχαίνουν εκρίζωση του ιού από το ήπαρ.
   
   
2. Ηπατίτιδα C
   
     Η ηπατίτιδα C μεταδίδεται σχεδόν αποκλειστικά αιματογενώς (κοινή χρήση ενδοφλεβίως ουσιών, ατύχημα με βελόνη, μετάγγιση αίματος). Λιγότερο συχνά μεταδίδεται περιγεννητικά (από τη μητέρα στο νεογνό) και κατά τη σεξουαλική επαφή μεταξύ ανδρών. Συμπτώματα οξείας ηπατίτιδας συνήθως δεν εμφανίζονται. Το ¼ των ατόμων που εκτέθηκαν στον ιό HCV τον ‘καθαρίζουν’, ενώ στα ¾ των περιπτώσεων ο ιός μεταπίπτει σε χρόνια λοίμωξη. Τόσο η οξεία όσο και η χρόνια λοίμωξη είναι συνήθως ασυμπτωματικές, ενώ η διάγνωση τίθεται με τα αντισώματα έναντι του ιού (anti – HCV) ή με την ανίχνευση του RNA του στο αίμα.
   
     Η χρόνια HCV λοίμωξη οδηγεί και αυτή προοδευτικά σε ηπατική ίνωση – κίρρωση και ενίοτε σε ηπατοκυτταρικό καρκίνο. Η εξέλιξη αυτή είναι ταχύτερη σε ανθρώπους που έχουν ταυτόχρονα συλλοίμωξη με τον ιό HBV ή τον ιό της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV). Τα τελευταία χρόνια διατίθενται αποτελεσματικά φάρμακα που - χορηγούμενα για μόλις 3 μήνες - επιτυγχάνουν θεραπεία της χρόνιας ηπατίτιδας C στο 95% των περιπτώσεων.
   
   
3. Ηπατίτιδα D
   
   Η ηπατίτιδα D προκαλείται από τον ιό της ηπατίτιδας D (HDV), αποκλειστικά σε ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα Β. Ο HDV μεταδίδεται όπως και ο HBV και κυρίως προκαλεί νόσο σε χρήστες ουσιών ενδοφλεβίως είτε μεταδιδόμενος μαζί με τον HBV είτε ως επιλοίμωξη σε χρόνια ηπατίτιδα Β.
   
   
4. Ηπατίτιδα Ε
   
     Ο ιός HEV μεταδίδεται με τη κοπρανο – στοματική οδό, δηλαδή με τη κατανάλωση μολυσμένης τροφής ή νερού κυρίως στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Σε υγιείς νέους μοιάζει με την ηπατίτιδα Α (οξεία νόσος, σπανίως κεραυνοβόλος ηπατίτιδα). Στις εγκύους που προσβάλλονται από την ηπατίτιδα Ε υπάρχει αυξημένος κίνδυνος σοβαρής νόσου. Τέλος, ανοσοκατεσταλμένοι ασθενείς π.χ με μεταμόσχευση οργάνου που εκτίθενται στον HEV εμφανίζουν χρόνια ηπατίτιδα Ε και ακολούθως κίρρωση.